U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: dr Dragiše B. Slijepčevića, predsednika veća, Branka Stanića i Gordane Ajnšpiler-Popović, članova veća, u parnici po tužbi tužilje AA iz ..., koju zastupa punomoćnik Petar Vranjković, advokat iz ..., protiv tuženog „BB“ u stečaju iz ..., koga zastupa punomoćnik Đorđe Stefanović, advokat iz ..., radi utvrđenja, vrednost predmeta spora 19.834 evra, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž br. 1168/16 od 25.04.2017. godine, u sednici veća održanoj dana 16.11.2017. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tuženog „BB“ u stečaju iz ... izjavljena protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž br. 1168/16 od 25.04.2017. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Privrednog apelacionog suda Pž br. 1168/16 od 25.04.2017. godine, u pobijanom delu, preinačena je prvostepena presuda Privrednog suda u Beogradu P br. 4332/15 od 20.10.2015. godine u stavu prvom i četvrtom izreke tako što je utvrđeno da je tužilja stekla vanknjižno pravo svojine na lokalu u bloku ..., lamela ... u prizemlju, označen br. ... ukupne ugovorene površine 18,89 m2 u ... u ul. ... na građevinskoj parceli ... formiranoj od k.p. br. ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ..., ... i ... KO ... na lokaciji ..., što je tuženi dužan da prizna i da ako to ne učini tužilac na osnovu iste presude, kada se budu stekli zakonski uslovi, može upisati svoje pravo svojine i državine u javnim knjigama. Odlučeno je da svaka stranka snosi svoje troškove postupka.

Protiv pravnosnažne drugostepene presude na osnovu člana 403. stav 2. tačka 2. ZPP tuženi je izjavio blagovremenu i dozvoljenu reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u granicama propisanim odredbom člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11, 55/14) i odlučio da revizija drugotuženog nije osnovana.

Pobijana presuda nije zahvaćena bitnom povredom odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti. Revizijom se ne ukazuje na postojanje drugih bitnih povreda odredaba parničnog postupka koje mogu biti revizijski razlog u smislu člana 407. ZPP.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju „ VV” kao investitor i tuženi kao suinvestitor zaključili su 19.12.2003. godine ugovor o zajedničkoj izgradnji bloka ... u okviru DUPa … u ... . Ugovorom je regulisano da investitoru pripada 28,5% od ukupne površine svih sadržaja što iznosi 3475,15m2, a tuženom kao suinvestitoru 71,5% od ukupne površine što iznosi 8715,85 m2. Taj procentualni odnos je ugovoren po svakoj etaži u objektu posebno. Poravnanjem zaključenim između VV i tuženog od 23.12.2013. godine tuženom je priznato novčano potraživanje, a objekat je prešao u stečajnu masu investitora. Tužilja je sa tuženim 06.12.2004. godine zaključila ugovor o kupoprodaji nepokretnosti, overen pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu pod Ov. br. ... . Predmet ugovora je prodaja spornog lokala u izgradnji sa karakteristikama bliže označenim u izreci pobijane presude. Prodavac je garantovao kupcu isključivo vlasništvo prodavca na spornom lokalu. Obavezao se da do 31.12.2005. godine obezbedi ulazak kupca u posed lokala završenog po sistemu „ključ u ruke”. Ugovorena je fiksna cena od 1.365.000,00 dinara koja je isplaćena do kraja 2004. godine. Ugovoreno je da se nakon overe ugovora, izmirenih finansijskih obaveza, upotrebne dozvole prodavca, kupac može uknjižiti kao vlasnik bez posebne saglasnosti prodavca.

Kod ovako utvrđenih činjenica prvostepeni sud je, prihvatajući istaknuti prigovor nedostatka pasivne legitimacije, tužbeni zahtev u celosti odbio kao neosnovan, jer se predmetna nepokretnost ne nalazi u stečajnoj masi tuženog već u stečajnoj masi „VV“.

Drugostepeni sud pravilno zaključuje da je prvostepeni sud pogrešno primenio materijalno pravo pozivajući se na nedostatak pasivne legitimacije kao osnov za odbijanje tužbenog zahteva za utvrđenje vlasništva tužilje na spornom lokalu. Svoj stav zasniva na činjenici da je tužilja na osnovu zaključenog ugovora o kupoprodaji sa tuženim suinvestirala izgradnju sporne nepokretnosti. Stoga međusobno razgraničenje prava i obaveza između tuženog i “VV” nije od uticaja na stečeno pravo tužilje, jer su oni u odnosu na treća lica istupali zajednički. Kako je uplata od strane tužilje učinjena na obostranu korist investitora drugostepeni sud je zaključio da je tužilja na osnovu ulaganja u izgradnju sporne nepokretnosti stekla pravo svojine po ugovoru od 06.12.2004. godine.

Neosnovano revident osporava pravno stanovište drugostepenog suda. Osnov sticanja svojine tužilje na spornoj nepokretnosti je njihova izgradnja sredstvima tužilje, te bez obzira na naziv ugovora, ne radi se o kupoprodaji nepokretnosti, već o finansiranju i izgradnji sopstvenim sredstvima. Osnov sticanja prava svojine je u članu 20. i 21. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa u vezi sa čl. 158. st. 2. Zakona o planiranju i izgradnji (ranije čl. 125. st. 2. istoimenog zakona) odnosno izgradnji nove nepokretnosti. Kada se ugovor o kupoprodaji posebnog dela objekta zaključuje u fazi izgradnje objekta tada se ne radi o kupoprodaji već sufinansiranju, jer kupac plaćanjem cene finansira materijal i radove na izgradnji dela objekta u kome se nalaze nepokretnosti koje finansira i po ugovoru postaje vlasnik istih nepokretnosti, uz pravo da izvrši upis u javnu evidenciju nepokretnosti u skladu sa čl. 74. Zakona o državnom premeru i katastru. Po sadržini ugovora, radi se o neimenovanom ugovoru čiji bitni elementi su određeni saglasno volji ugovornih strana, a to su visina ulaganja tužilje u određeni deo novoizgrađenog objekta sa ciljem sticanja udela u vlasništvu tog dela novog sagrađenog objekta. U konkretnom slučaju osnov sticanja svojine je stvaranje nove stvari, te je neosnovano pozivanje revidenta na čl. 20. st. 1. i čl. 33. Zakona o osnovama svojinskopravnih odnosa.

Neosnovano je i pozivanje revidenta na odredbu člana 601. Zakona o obligacionim odnosima kojim je regulisan odnos ugovora o delu i ugovora o kupoprodaji jer se u konkretnom slučaju ne radi o tim ugovorima.

Na osnovu izloženog i člana 414. ZPP Vrhovni kasacioni sud je odbio reviziju drugotuženog kao neosnovanu i odlučio kao u izreci revizijske presude.

Predsednik veća-sudija

Dr Dragiša B. Slijepčević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić