U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudije Branka Stanića, kao predsednika veća, sudije Gordane Ajnšpiler-Popović i sudije Branislave Apostolović, kao članova veća, u pravnoj stvari tužioca A.k. d.o.o. B., ul ... br. …., koga zastupa D.R., advokat u B., ...br. …, protiv tuženih: 1.F. g. d.o.o. B., ul. ... br. … i 2. M.P. iz B., ul. ... br. …., koje zastupa M.S.M., advokat u B., ul. ... br. …, u postupku po reviziji tužioca protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž 6101/14 od 12.03.2015.godine, na sednici veća održanoj dana 15.12.2015.godine, donosi

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca izjavljena protiv presude Privrednog apelacionog suda Pž 6101/14 od 12.03.2015.godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Privrednog suda u Beogradu P br.5582/2011 od 02.06.2014. godine, u stavu I obavezan je tuženi prvog reda da tužiocu plati iznos od 11.357.270,43 dinara na ime glavnog duga sa kamatom o zateznoj kamati počev od 28.12.2008.godine do isplate. Stavom II odbijen je tužbeni zahtev u delu u kome se tražilo da tuženi solidarno plate tužiocu iznos od 18.235,17 dinara na ime glavnog duga sa kamatom po zakonu o zateznoj kamati počev od 28.12.2008.godine. Stavom III je odbijen tužbeni zahtev u delu kojim je traženo da se tuženi drugog reda M.P. iz B. solidarno sa prvotuženim obaveže na plaćanje 11.375.505,60 dinara na ime glavnog duga sa kamatom po zakonu o zateznoj kamati počev od 28.12.2008.godine do isplate kao neosnovan. Poslednjim stavom obavezan je tuženi da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 401.981,00 dinar.

U postupku po žalbama tužioca Privredni apelacioni sud je presudom Pž 6101/14 od 12.03.2015.godine odbio kao neosnovanu žalbu tužioca i potvrdio presudu prvostepenog suda u pogledu dela odluke kojom je odbijen tužbeni zahtev prema drugotuženom M.P. iz B., preinačujući istu samo u pogledu troškova postupka odnosno stava četiri izreke, tako što je samo prvotuženi obavezan da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u opredeljenom iznosu od 401.981,00 dinara. Istom presudom odbijen je zahtev tužioca da mu tuženi solidarno plate troškove drugostepenog postupka kao neosnovan.

Protiv drugostepene presude tužilac je izjavio blagovremenu i dozvoljenu reviziju iz razloga bitne povrede odredaba ZPP i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 od 28.09.2011.godine i „Službeni glasnik RS“ br. 55/14) i odlučio kao u izreci revizijske presude.

Revizijom pobijana presuda nije zahvaćena bitnom povredom iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku na koje se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti.

Predmet tužbenog zahteva je zahtev tužioca za obavezivanje tuženih kao solidarnih dužnika i to prvotuženog kao investitora i drugotuženog kao osnivača i direktora prvotuženog na plaćanje neizmirenog dela cene za izvedene građevinske radove. Prema utvrđenom činjeničnom stanju od strane nižestepenih sudova tužilac i prvotuženi su bili u međusobnom poslovnom odnosu po osnovu ugovora o građenju i to tužilac kao izvođač radova, a tuženi kao investitor istih. Kako je tužilac prema činjeničnom stanju koje je utvrđeno ocenom izvedenih dokaza - nalaza veštaka građevinske i finansijske struke, izveo radove u većoj vrednosti od one koja mu je isplaćena i to za iznos od 11.357.270,43 dinara, to je prvostepeni sud prvotuženog kao investitora obavezao na plaćanje navedenih radova tužiocu. Prvostepeni sud je tužbeni zahtev odbio kao neosnovan za iznos preko dosuđenog iznosa neplaćene vrednosti radova kao i za obavezivanje drugotuženog kao osnivača i direktora investitora- prvotuženog koji je bio u poslovnom odnosu sa tužiocem za obavezivanje na solidarnu isplatu dugovanog iznosa.

Revizijom tužioca osporava se odluka kojom je odbijen tužbeni zahtev prema drugotuženom – osinivaču i direktoru prvotuženog jer odlukama nižestepenih sudova nije obavezan na plaćanje dugovane cene vrednosti izvedenih, a neplaćenih radova, solidarno sa prvotuženim.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je izveo radove u skladu sa zaključenim ugovorom o građenju sa prvotuženim, a isti mu nisu isplaćeni u celosti, što je i osnov tužiočevog zahteva. Kako je veštačenjem od strane veštaka građevinske i finansijske struke u prvostepenom postupku utvrđeno koja je vrednost izvedenih radova od strane tužioca koja nije isplaćena tužiocu od strane prvotuženog-investitora, to su pravilno nižestepeni sudovi usvojili tužbeni zahtev u označenom delu u odnosu na prvotuženog-ugovornu stranu investitora koji je stoga i pasivno legitimisan po zahtevu tužioca za plaćanje cene izvedenih radova, a za iznos koji su veštaci utvrdili kao neplaćenu vrednost izvedenih radova, dok je za više traženi iznos zahtev pravilno odbijen.

Pravilno takođe nižestepeni sudovi smatraju da se odgovornost drugotuženog koji je osnivač i direktor prvotuženog-investitor koji je zaključio ugovor sa tužiocem može zasnovati samo na dokazivanju od strane tužioca da je izvršen privid pravne ličnosti, odnosno da je drugotuženi postupao u smislu člana 15. Zakona o privrednim društvima. Kako tužilac nije pružio dokaze da je drugotuženi zloupotrebio prvotuženog kao privredno društvo za sopstvenu korist i u sopstvene potrebe u smislu člana 15. Zakona o privrednim društvima, a nalazi veštaka finansijsko ekonomske struke ukazuju upravo na suprotno, odnosno da su sva sredstva koja su dobijena od prodaje stanova bila uplaćena na račun prvotuženog preduzeća, odnosno investitora, to je pravilan zaključak nižestepenih sudova da tužilac nije dokazao osnovanost zahteva prema drugotuženom da bi isti mogao biti kao solidarni dužnik sa prvotuženim obavezan na plaćanje dugovanog iznosa.

Revizijski navodi kojima se ukazuje da nije poznato gde je lokal koji je tužiocu od strane tuženog nuđen umesto dugovane cene radova (jer istog nema u dokumentaciji), kao i da je nekim klijentima izvršena isplata 20.000 evra na ime penala zbog kašnjenja u izvođenju radova, ne ukazuju na postupanje drugotuženog u smislu člana 15. Zakona o privrednim društvima, već na poslovne odnose i postupanje između prvotuženog i kupaca stanova, pa stoga i ne mogu biti od uticaja na donošenje drugačije odluke o zahtevu prema drugotuženom.

Iz navedenih razloga na utvrđeno činjenično stanje nižestepeni sudovi su pravilno primenili materijalno pravo, ne čineći pri tome ni povrede ZPP o kojima se u revizijskom postupku vodi računa po službenoj dužnosti, pa je stoga, a na osnovu člana 414. ZPP odlučeno da revizija nije osnovana.

Predsednik veća-sudija,

Branko Stanić, s.r.