U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Snežane Andrejević, predsednika veća, Spomenke Zarić i Biserke Živanović, članova veća, u parnici tužioca D.T. AD V., čiji je punomoćnik Ž.Đ., advokat iz V., protiv tuženih N.Č., LJ.R., B.S., S.G., S.E., V.Z., S.L. i V.Đ., svi iz V., čiji je punomoćnik O.M., advokat iz V., M.J. iz V., čiji je punomoćnik M.G.B., advokat iz V., M.P. iz V., čiji je punomoćnik P.M., advokat iz V. i S.V. iz V., radi poništaja ugovora, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 8860/12 od 11.12.2013. godine, u sednici veća održanoj dana 10.12.2015. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca D.T. AD V. izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 8860/12 od 11.12.2013. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Višeg suda u Valjevu P 2/12 od 16.10.2012. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je traženo da se utvrdi da su apsolutno ništavi ugovori o izgradnji stanova zaključeni između tužioca i tuženih navedeni u tom stavu izreke, što bi tuženi bili dužni priznati i trpeti, a stavom drugim izreke je obavezan tužilac da tuženima na ime troškova spora isplati iznose i to tuženoj M.J. iznos od 312.000,00 dinara, tuženom M.P. iznos 299.250,00 dinara i tuženima S.E., LJ.R., B.S., S.G., N.Č., V.P., S.L. i V.Đ. u iznosu od 936.000,00 dinara.

Apelacioni sud u Beogradu je presudom Gž 8860/12 od 11.12.2013. godine, stavom prvim izreke, odbio kao neosnovanu žalbu tužioca i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio zahtev tužioca za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovan.

Protiv pravnosnažne drugostepene presude tužilac je blagovremeno preko punomoćnika izjavio reviziju, zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 399. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 125/04 i 111/09), koji se primenjuje na osnovu člana 506. stav 1. ZPP („Službeni glasnik RS“ broj 72/11) i utvrdio da revizija nije osnovana.

U provedenom postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 361. stav 2. tačka 9. ZPP, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, a nema ni bitne povrede iz tačke 12. istog člana na koju se revident neosnovano poziva, budući da je pobijana presuda jasna, sadrži razloge o bitnim činjenicama i nema nedostataka zbog kojih se ne može ispitati.

U pravnosnažno okončanom postupku je utvrđeno da je tužilac osnovan odlukom RS TIP D. 12.06.1990. godine, a kao osnivački kapital ovog preduzeća je naveden i poslovni prostor u … ulici broj … u V. na naznačenoj katastarskoj parceli. Odlukom Upravnog odbora osnivača tužioca od 06.10.1998. godine odobren je deo iznad poslovno stambene zgrade za nadgradnju i izgradnju stanova za radnike preduzeća i to o ličnom trošku radnika kao sainvestitora u visini od 100 % vrednosti, s tim da D. ulaže svoj postojeći poslovno – magacinski prostor i građevisnki prostor na navedenoj adresi svojim radnicima, bez nadoknade. Na osnovu ove odluke i rešenja stambene komisije o konačnoj rang listi, Upravni odbor je doneo odluku 21.09.2000. godine da se za navedenu namenu dodeli i lokacija na označenoj adresi. Tokom 2000. godine, između tužioca kao investitora i tuženih kao sainvestitora su zaključeni ugovori o izgradnji stanova na poslovno magacinskoj zgradi na toj adresi, čija se ništavost u ovom sporu traži. U ugovorima je navedena struktura i ukupna površina stanova, bez navođenja broja stana, osim u jednom ugovoru, kao i saglasnost o njihovom učestvovanju u izgradnji, s tim da sainvestitor snosi i troškove vezane za dobijanje svih potrebnih uslova, saglasnosti i odobrenja od nadležnih organa. Ugovorom je predviđena i mogućnost raskida, a da na izgrađenom stanu pravo vlasništva u celosti pripada sainvestitoru koji može to svoje pravo da uknjiži bez saglasnosti investitora. Tužilac, kao naručilac radova je sa preduzećem S.i., kao izvođačem radova, 31.07.2001. godine zaključio ugovor o izgradnji poslovno stambenog objekta u okviru koga će se nalaziti i stanovi za radnike tužioca koji su ostvarili pravo na dodelu stana. Precizirana je struktura i površina stana za svakog od ovih radnika. Ugovorom je predviđeno da tužilac učestvuje u izgradnji poslovno stambenog prostora ulaganjem postojećeg magacinskog prostora i zemljišnog prostora na naznačenoj adresi prema odluci od 06.10.1998. godine, uz davanje ovlašćenja preduzeću S.i. da za potrebe izgradnje izvrši rušenje postojećeg prostora i zemljište privede nameni za izgradnju. Utvrđeno je da je u toku izvođenja radova došlo do izmene u pogledu površine stanova, u odnosu na ono što je uneto u ugovor o zajedničkoj izgradnji stanova, te su uneti i podaci o brojevima stanova i spratu na kome se stan nalazi. Ove izmene je uneo tužilac i overio ih svojim pečatom. Tuženi su dobili stanove koji su bili samo ozidani sa postavljenom spoljašnom stolarijom i ulaznim vratima, a unutrašnje građevinske radove su tuženi finansirali, te izvršili uknjižbu prava svojine na tim stanovima u zemljišnim knjigama.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, pravilno su nižestepeni sudovi primenili materijalno pravo kada su odbili kao neosnovan tužbeni zahtev zbog nepostojanja razloga za ništavost predmetnih ugovora.

Prema odredbi člana 103. Zakona o obligacionim odnosima, ugovor koji je protivan prinudnim propisima, javnom poretku ili dobrim običajima je ništav, ako cilj povređenog pravila ne upućuje na neku drugu sankciju ili ako zakon u određenom slučaju ne propisuje šta drugo (stav prvi).

Kad je predmet obaveze nemoguć, nedopušten, neodređen ili neodrediv, ugovor je ništav u smislu odredbe člana 47. istog zakona, a predmet obaveze je, po odredbi člana 50. stav 1., odrediv ako ugovor sadrži podatke pomoću kojih se može odrediti.

Iz činjeničnog utvrđenja prizlazi da su predmetni ugovori u izgradnji u potpunosti realizovani. Motiv za zaključenje ovih ugovora je bio rešavanje stambenih potreba radnika, koji cilj je i ostvaren. Takođe je ostavaren i predmet ugovora. Izgrađeni su stanovi koji su tokom gradnje precizirani od strane tužioca, s tim što je i u vreme zaključenja ugovora 2000. godine predmet bio odrediv, s obzirom da je u ugovorima navedena struktura i površina stanova, što se potvrđuje i činjenicom da je u ugovoru o građenju od 31.07.2001. godine navedena struktura i površina stanova iz spornih ugovora.

To dalje podrazumeva da rušenje magacinsko poslovnog prostora od strane izvođača radova za potrebe izgradnje stambenog objekta, na osnovu ovlašćenja tužioca shodno odredbi iz ugovora o izgradnji od 31.07.2001. godine, suprotno navodima revizije, ne utiče na predmet ugovora, koji je prema sadržini ugovora zaključenog između parničnih stranaka bio odrediv, a sa izmenom – dopunom od strane tužioca, samo detaljnije određen, kako to pravilno nalaze i nižestepeni sudovi, a navodi revizije kojima se osporava ovakvo zaključivanje nisu osnovani.

Ostali navodi revizije se uglavnom odnose na pogrešno i nepotpuno činjenično stanje. To je u suprotnosti sa odredbom člana 398. stav 2. Zakona o parničnom postupku kojima je propisano da se revizija ne može izjaviti zbog pogrešno ili nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja.

Na osnovu izloženog, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci primenom odredbe člana 405. stav 1. ZPP.

Predsednik veća – sudija

Snežana Andrejević,s.r.